Vesterø Havn

Jachthaven in de buurt van Vesterø Havn

Laatst bewerkt 21.02.2023 op 11:33 via NV Charts Team

Latitude

57° 17’ 48.2” N

Longitude

10° 55’ 25” E

Vesterø Havn - Jachthaven in de buurt van Vesterø Havn

Beschrijving

Populaire vissers- en veerboothaven aan de westkust van het eiland Læsø.

NV Cruising Guide

Navigatie

De aanloophaven is dag en nacht mogelijk. De haven wordt vanuit het noordwesten benaderd via een vaargeul die is gemarkeerd met twee groene boeien met een doeldiepte van 3,5 m. 's Nachts wijst een paar voorseinen met een hoek van 136° (elk Iso.R) de haven in. Blijf uit de buurt van de rifgebieden "Rønne Rev" in het noorden en "Læsø N.W. Rev" ten westen van de haven. U moet ook op het veerbootverkeer letten, want de veerboot heeft door zijn diepgang nauwelijks uitwijkmogelijkheden.

Ligplaatsen

De zuidelijke havenkom wordt tijdens het seizoen vrijgehouden voor pleziervaartuigen. Hier kunt u aanleggen in waterdieptes van 2,9m aan grondharnassen met vaste achterlijnen of langszij in een pakket. Het visbassin in het noorden mag niet worden gebruikt door jachten.

Omgeving

Bij de haven zijn, behalve de gebruikelijke sanitaire voorzieningen, ook brandstof, een kotterwerf en zeer goede mogelijkheden voor voedselvoorziening. Bovendien is het dorp een uitstekend vertrekpunt voor uitgebreide fietstochten over het bezienswaardige eiland.

NV Land Guide

Vesterø is de thuishaven van zo'n 60 vissersboten, en de veerboot uit Frederikshavn meert hier meerdere malen per dag aan. Een grote parkeerplaats, een paar pakhuizen en vissershutjes, een motorenwerkplaats, een scheepswerf en een aanlegplaats bepalen het beeld in de oude vissershaven. De liggelden zijn bijna even hoog als in de havens van Anholt en Skagen en de sanitaire voorzieningen zijn op peil. Dus niets bijzonders? Integendeel! Het vlakke eiland Læsø heeft naast een uiterst charmant landschap nog een aantal andere dingen te bieden, zoals de fijne zandstranden van Holtemmen ten oosten van de haven. Het enige addertje onder het gras is dat de meeste bezienswaardigheden niet zo dicht bij de haven liggen als het Maritiem en Visserijmuseum. U moet dus wat tijd uittrekken om het eiland te leren kennen. Omdat Læsø bijna overal vlak is, leent het zich uitstekend voor fietstochten.

Maar eerst naar het Visserij- en Scheepvaartmuseum bij de haven, dat de nauwe band illustreert die de eilandbewoners op het eiland Læsø al meer dan 1000 jaar met de zee hebben. Zo worden hier de leef- en werkomstandigheden vanaf de begindagen van de visserij en de zeevaart tot heden aanschouwelijk gemaakt. In de Middeleeuwen visten de mannen op kabeljauw met kleine sloepjes en eenvoudig vistuig met de zogenaamde dubbele haak. Na de aanleg van de haven in Vesterø in 1872 en in Østerby in 1905, werd de visserij de belangrijkste bron van inkomsten op het eiland. Er werd steeds meer op kreeften gevist. De relatie met de zee is ook verankerd in de naam van het eiland. De inheemse bevolking doopte Læsø naar de zevenkoppige zeegod Ægir - ook wel Læ genoemd.

In de Middeleeuwen was de koopvaardij voor Læsø net zo belangrijk als de visserij, waarbij zout uit zeewater de belangrijkste handelswaar was. Een aanzienlijke vloot kleine binnenschepen vervoerde ook landbouwproducten naar Noorwegen. De commerciële zoutwinning leidde echter tot een ecologische ramp en is emblematisch voor de gevolgen van de aantasting van het milieu. Omdat voor de zoutwinning grote hoeveelheden brandhout nodig waren, werd het hele bomenbestand van het eiland vernietigd. Dit gebeurde ondanks het feit dat het destructieve effect van de ontbossing werd onderkend. In 1536 verbood Christiaan III de bouw van nieuwe zoutketels, "omdat het bos erdoor zou worden ontsierd (...) en het land dus in de loop van de tijd door het zand zou worden verwoest". Het verbod op zoutkoken 100 jaar later kwam te laat. De vernietiging van het bos betekende niet alleen dat het niet langer mogelijk was zout te produceren door middel van koken, maar ook dat het zand op Læsø zodanig werd aangewakkerd dat grote stukken bouwland niet langer in cultuur konden worden gebracht. Een harde strijd om te overleven begon. Veel mensen verlieten het eiland en veel mannen verhuurden zich op buitenlandse schepen, terwijl de vrouwen de overgebleven landbouwgrond bewerkten en met eenvoudige werktuigen aan de kust visten. Er wordt gezegd dat nergens in Denemarken tijdens de late Middeleeuwen de vrouwen zoveel zelfvertrouwen ontwikkelden als op Læsø - en de mannen hadden zo weinig te vertellen. In veel gevallen bezaten de vrouwen bijvoorbeeld de koopakte van de boerderij en gaven zij ook blijk van hun trots door traditionele klederdracht te dragen.

Het strandbezit werd een van de belangrijkste bronnen van inkomsten, en de Læsøers zouden het lot een beetje hebben belaagd door misleidende bakens te plaatsen. Immers, bijna 700 schepen strandden tussen 1850 en 1900 op de gevaarlijke ondiepten bij het eiland. En wie de schipbreuk overleefde, was niet zeker van het overleven van de ontmoeting met de eilandbewoners, die er de voorkeur aan gaven als er geen rechtmatige eigenaar meer was van het strandbezit. Hout en ijzerbeslag waren zeer gewild bij de inrichting van de boerenbedrijfjes. Pas na de stoomvaart en de betere scheepvaart kwam er een einde aan het strandjutten.

Het hout van een gestrand schip is ook te vinden in de 300 jaar oude museumboerderij "Hjemstavnsgården", waarschijnlijk het bekendste gebouw op het eiland Læsø. Het vormloze dak, gemaakt van kelp en zoden en bedekt met een ingewikkelde techniek, geeft de boerderij een eigenaardig uiterlijk. Een goed gebouwd kelpdak gaat enkele honderden jaren mee en heeft ten opzichte van rietgedekte huizen het voordeel dat het in de zomer meer afkoelt en in de winter beter verwarmt. Hoe dan ook, een bezoek aan dit museum is zeker aan te bevelen. Het oudste deel van het gebouw is de "Bryggers" (washuis, eigenlijk brouwhuis), waar de balken zwartgeblakerd zijn van de rook. Hier werd niet alleen bier gebrouwen, maar ook brood gebakken. Bij gebrek aan hout werd de oven verwarmd met heide. De rook ontsnapte door een gat in het dak. In de "Bryggers" bewaarde men ook het meeste werkgereedschap.

De museumwerf heeft waarschijnlijk aan een kapitein toebehoord, want hij is groter dan de meeste werven op het eiland en heeft een bejaardenflat. Op de binnenplaats van het museum zijn meer dan 800 historische stukken te zien, waaronder oude meubels, oud serviesgoed, tabakspijpen, lampen, een zilver- en barnsteenverzameling en oude foto's. De klederdracht van het eiland die in het museum te zien is, zou te danken zijn aan de stranding van koningin Margrethe I van Denemarken in de 14e eeuw. Als dank voor haar redding zou zij het kostuum aan de vrouwen van het eiland hebben geschonken. De fijne stoffen ervoor werden door de zeelieden meegebracht uit het buitenland. Het kostuum wordt nog steeds gedragen tijdens optredens van de volksdansgroep van Læsø.

Direct bij het museum staat een werkende geitenmolen, zoals die vroeger bij veel boerderijen op het eiland hoorde.

In de molen werd het graan gemalen voor de eigen behoefte en om de dieren te voeren. Er moet ongeveer acht kilometer worden afgelegd om het plaatselijke museum bij het dorp Byrum te bereiken.

Als u niet genoeg tijd heeft om het hele eiland te verkennen, maak dan in ieder geval een korte trip naar de "Kærene", het fascinerende heide- en moeraslandschap in het zuidoosten van Vesterø. Op verschillende plaatsen op het eiland zijn vergelijkbare stukken landschap te vinden, waarvan slechts een derde wordt bebouwd en een groot deel bestaat uit heide en heide.

Bij de haven ligt een groot, onregelmatig doolhof van naaldbomen tussen Kokkeblomster en Plantagevej. Het is aangelegd in samenhang met een landschapsonderhoudsprogramma en is een lust voor het oog vanwege de bewust asymmetrische vormen in deze tijd van ruilverkaveling.

De ondergrond van Læsø bestaat uit uitgestrekte kleilagen die voor de ijstijd zijn afgezet op de bodem van de Noordelijke IJszee. Deze lagen vormen een ononderbroken golvend oppervlak onder het hele eiland, bijna overal op gelijke hoogte met het huidige zeeoppervlak. Læsø was een landtong die stevig met Jutland verbonden was tot de steentijd, toen het land wegzakte en Læsø onder het zeeoppervlak verdween. Maar 4-5000 jaar geleden kwam alleen de landtong van Læsø weer boven het Kattegat uit, terwijl de landverbinding met Jutland onder water bleef. Nog steeds rijst het eiland elk jaar enkele centimeters uit zee.

Door uitputting van de bossen was er tot 1920 bijna geen bosbedekking op het eiland. Dat veranderde met de aanplant. Intussen is het weelderige bos zelfs kenmerkend voor sommige landschapsstroken. Typische bomen zijn de berk en de grove den. Een goed voorbeeld van succesvolle aanplant is de "Læsø Klitplantage" (zie kaart), opgericht in 1929, hoewel het doel om de enige dennenbossen van Læsø te herstellen nog niet is bereikt.

Er zijn verschillende gemarkeerde wandelpaden kriskras door het gebied, dat ook wordt gekenmerkt door weiden, heide en duinen en drie kilometer ten oosten van de haven van Vesterø begint.

Voor vogelaars is Læsø een paradijs. Vooral in het zuiden zijn de landschappen van de voor de kust gelegen Rønnerne-archipel (Færøn, Lagerøn, Kringelpøn en Hornfiskrøn) ideaal om vogels te spotten. Het beschermde gebied kan alleen te voet, met de fiets, met de Rønner-bus of Rønner-koets worden bezocht. De bus is niet meer dan een gesloten rijtuig dat door een tractor wordt getrokken. Interessanter is de rit in de koetsen met vier paarden.

Een ideaal uitkijkpunt voor natuurobservatie is de uitkijktoren bij Ørnklit aan de oostelijke rand van Læsø Klitplantage. Een curiositeit is de Venetiaans uitziende, 17 meter hoge toren in het zuiden van Byrum. De "aspirant" klompenmaker Thorvald Hansen bouwde deze toren aan het begin van de eeuw. Het was een hobby van hem om alles wat denkbaar was op te meten. Op een dag, toen hij bezig was de hoogte van de vuurtoren van Skagen op te meten, kwam hij op het idee om zijn eigen toren te ontwerpen en te bouwen. In het bovenste deel van de toren van Læsø, die nu eigendom is van een vereniging, kunnen eilandbezoekers de omgeving bekijken door een grote telescoop.

De Byrumkerk, gebouwd in het midden van de 13e eeuw, en de Zuidkerk van Vesterø (drie kilometer naar het zuidwesten) zijn het meest bezienswaardig en historisch het belangrijkst van de vier eilandkerken. De kerk van Byrum is versierd met een gotisch altaarstuk met drie vleugels van rond 1450. Tijdens restauratiewerkzaamheden in 1959 werden 273 munten uit de tijd van Valdemar II en Christoffer I onder de vloer gevonden. De kleinere zuidkerk van Vesterø is vooral bekend om zijn 16e-eeuwse kalkschilderingen (De Wijzen). Opvallend is het grote aantal schapen op het eiland. Spinnerijen verwerken de wol direct op Læsø, en de eindproducten, truien en dekens gemaakt van Læsø wol, zijn hier ook te koop.

In de voormalige Havnekirke in Vesterø, een bezienswaardigheid die al van verre zichtbaar is, is nu het moderne spa- en wellnesscentrum "Laesø Kur" gevestigd, waar niet ver van de haven ook dagaanbiedingen zijn voor vermoeide zeelieden.