Dubrovnik

De ontwikkeling van Dubrovnik was gebaseerd op de maritieme handel en de gunstige geografische ligging, bij de ingang van de Adriatische Zee - de zeeroute van oost naar west. en de Neretva vallei 40sm naar het noorden (bij de stad Ploce)  Dubrovnik had ook de handelsroutes over land onder controle.

Op het grondgebied van de oude stad was er al een nederzetting in de 6e eeuw. Toenemend verkeer in de 7e eeuw tijdens de kruistochten en daarna, werd de plaats een maritiem handelscentrum in de Middellandse Zee in de 12e eeuw. 

De bevrijding van de Venetiaanse invloed, door het vredesverdrag van Zadar in 1358, werd Dubrovnik het belangrijkste maritieme handelscentrum van de Adriatische Zee in de 14e en 15e eeuw, samen met Venetië en Ancona. De republiek Dubrovnik had gekozen afgevaardigden en een rector als president, een eigen munteenheid, staatsvlag, wetten en consulaten. De Grote Raad van de adel van Dubrovnik vormde de staatsmacht.  Door de sterke veroveringen van de Turken  erkende de Republiek Dubrovnik de Turken en betaalde hen tribuut. In ruil daarvoor kregen ze vrije handelsrechten op het hele grondgebied van het Turkse Rijk, en betaalden ze slechts 2% douanerechten.

Door neutraliteit in conflicten en het beschermheerschap van de 5 machtige staten, vooral Spanje en het Vaticaan droegen ze bij aan hun invloed en volheid. De enige concurrent en vijand bleef de Venetiaanse Republiek. De gouden eeuw van de Republiek Dubrovnik was de 16e eeuw, toen de pracht en de macht van de Venetiaanse Republiek vervaagden. De koopvaardijvloot van Dubrovnik telde in de 16e eeuw 200 koopvaardijschepen en bouwde alle grote schepen van het galjoen-, karaka- en navatype. De reizen werden steeds langer, in de Middellandse Zee, Zwarte Zee, Atlantische Oceaan naar Engeland en Duitsland, zelfs naar India en Amerika.

Na de catastrofale aardbeving in 1667 moest de Republiek Dubrovnik vechten voor  onafhankelijkheid. De 18e eeuw bracht Dubrovnik de kans op economische wederopbouw in de maritieme handel onder een neutrale vlag en de Republiek Dubrovnik werd bij decreet van Napoleon in 1808 verlaten en door het Congres van Wenen in 1815 bij Dalmatië en Kroatië gevoegd.

Na de onafhankelijkheidsverklaring van de Republiek Kroatië werd Dubrovnik in 1991 door het Servisch-Montenegrijnse leger aangevallen. De regio Dubrovnik werd bezet en zwaar beschadigd, en de stad werd gedurende acht maanden belegerd en gebombardeerd. Vandaag de dag zijn de culturele monumenten die tijdens de oorlog zijn verwoest, grotendeels gerestaureerd. De stad staat sinds 1979 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en is een levend museum.